Jest! Oto czwarta część Opowiadania o kuzynach. Miłego czytania :d
Cz.
4
Damian-
narracja
Ledwo
wykrzyczałem to zdanie, a Piotr jak oparzony próbował wyskoczyć z łóżka. Jednak
zaplątał się nogą w kołdrę i padł na mnie, tak że dotknęliśmy się nosami.
Niezdarnie próbował się podnieść (przy
czym nabił mi kilka sińców) i pobiegł do łazienki. Ja w szoku nie mogłem
wydusić z siebie ani słowa. Po chwili zorientowałem się, że leżę w nieswoim
łóżku… Okeejjjj… To było co najmniej dziwne…
Piotr-
narracja
No
to pięknie. No zajebiście po prostu… Nosz cholera! Yyy, co się właściwie
stało?? Co on robił w moim łóżku? DOBRA!... SPOKOJNIE, NIE POPADAJMY W
PARANOJĘ… Co się wczoraj w ogóle stało. No tak, byliśmy u tego Pawła (czy jak
mu tam) i oglądaliśmy mecz, który był głupi. A przy okazji piliśmy procenty
wiadrami. A potem graliśmy w jakąś grę. Co to za gra była?? A, no tak „Prawda
lub wyzwanie”. Zaraz, zaraz… MY SIĘ CAŁOWALIŚMY!!!! My się całowaliśmy… Jak ja
mu w oczy spojrzę. Ja... on mnie przecież zabije. Postanowiłem, że przez
najbliższe dni najlepiej będzie unikać jakiegokolwiek kontaktu z nim.
Kiedy
ogarnąłem się i wyszedłem z łazienki jego w pokoju już nie było. Położyłem się do łóżka i zasnąłem rozmyślając
o tej całej chorej sytuacji. Jednak nie pospałem sobie długo, ponieważ obudziło
mnie uczucie, ze ktoś się we mnie wpatruje. Zszokowany otworzyłem oczy i
zobaczyłem jak Damian usilnie mnie obserwuje. Kiedy zauważył, ze się obudziłem zmieszany
odwrócił wzrok.
-Mama
woła Cię na śniadanie.- Powiedział głosem wypranym z wszelkich uczuć. Było mi
głupio, jemu z resztą chyba też, bo z wypiekami na twarzy wyszedł.
W
kuchni zastałem tylko ciocie, która krzątała się koło mebli. Przywitałem się grzecznie
i zasiadłem do stołu. Podała mi śniadanie i kawę.
-
No Piotruś, widzę, że nieźle wczoraj zabalowaliście. O której to się wraca do
domu? Hmmm??- Zapytała z uśmiechem na twarzy.
-Nooo…
w sumie to nie wiem o której wróciliśmy. – Oj, no pięknie. Ledwo się
wprowadziłem, a już jej podpadłem.
-
Dobra, mniejsza z tym. – Znowu ten uśmiech. Czy ta kobieta, nigdy się nie
denerwuje?- Poznałeś znajomych Damianka? Mam nadzieje, że ich polubiłeś…
Ja
już jej nawet nie słuchałem. Znowu zamyśliłem się na temat wczorajszego
wieczoru. Nawet jeść mi się od chciało. Nagle do kuchni wparował nie kto inny,
jak Damian. Nawet spojrzeniem mnie nie zaszczycił. Powiedział tylko, że
Karolina zaraz przyjdzie i że salon będzie zajęty. W sumie to się nie dziwię,
że do pokoju jej nie zaprosi skoro tam taki bajzel.
Ciocia
chwilę potem oświadczyła, że idzie na zakupy i nie będzie jej przez jakieś 3
godziny. Ja jak najszybciej zmyłem się do pokoju. Nie miałem ochoty wpaść na
Kalę i D.
Kiedy
byłem już w pokoju postanowiłem trochę posprzątać i tak nie miałem nic do
roboty, a musiałem się czymś zająć, żeby odpędzić natrętne myśli.
Po
chwili do drzwi zadzwonił dzwonek… To teraz się zacznie!.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz